Brieven uit een dementeren brein (1)

Onbekende bekende,

Deze brief gaat nooit geschreven worden. Met de beste wil van de wereld gaat het mij niet meer lukken om zulke volzinnen uit mijn pen te toveren, laat staan dat ik ze tegen je zou kunnen uitspreken. Aan mijn brein ontspruiten nog slechts frasen van een onbegrepen verhaal, mijn mond spreekt een taal van wirwar woorden die ik inmiddels zelf niet meer versta. Ik zal je dus nooit kunnen uitleggen, beste onbekende bekende; hoe betekenisvol je voor me bent….of in ieder geval zou kunnen zijn.

Sinds dementie mijn brein is binnengeslopen is het gedaan met het ‘begrijpen’ van mijn wereld, en geloof me; dat was zonder die dementie al een uitdagende bezigheid. De orde der dingen raakt verstoord, de grip is ver te zoeken, het houvast glipt me door de vingers en de logica lacht me uit. Hoe moet ik mij nu nog geborgen weten, als namen en gezichten verdwijnen, als ik zelfs het mijne niet herken?

Terwijl de buitenwereld vervaagd en mijn ‘ik’ lijkt uit te doven neem ik je plots waar; jij bent er weer. Ik herken je stem, je aanraking is vertrouwd, je tempo is te volgen en zo raak ik langzaam aan je gehecht. Onbekende bekende als je eens wist wat het voor me betekent dat je me helpt herinneren wie ik ben geweest en wie ik ten diepste ben. Als ik je toch eens kon uitleggen hoe helend het is dat je mijn emotie woorden geeft, mijn angsten bij de naam noemt en mijn verdriet niet uit de weg gaat. Wat zou ik je graag vertellen hoe veilig en verlossend jouw stevigheid en ontvankelijk zijn als ik mijn boosheid op je af vuur, dat jij blijft staan en mij laat zijn wie ik nog ben.

Maar deze brief gaat nooit geschreven worden, want nog voor mijn pen het papier raakt zullen de woorden al vervlogen zijn. Op schrift staat het dus niet onbekende bekende, maar lees het in mijn glimlach terwijl je voorbijgaat, in mijn handkus na het douchen, in mijn boosheid terwijl je luistert en in mijn traan die je ontvangt.